Έντεκα κείμενα συγκεντρώνονται στο βιβλίο αυτό, τα οποία καλύπτουν μια πορεία αναζήτησης και μελέτης αντίστοιχα έντεκα χρόνων, από το 1998 έως το 2009, μια πορεία που ξεκινά με τον άγουρο ενθουσιασμό της διδακτορικής φοιτήτριας που παίρνει το βάπτισμα του πυρός στο πρώτο της συνέδριο και συνεχίζει έως σήμερα με τον ώριμο ενθουσιασμό της αεί διδασκόμενης διδάσκουσας.

Στο επίκεντρο του βιβλίου βρίσκεται η ποίηση και οι ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, που εξετάζονται υπό το πρίσμα εννοιών σχετιζόμενων με όψεις της ετερότητας. Μελετάται εκτενέστερα το έργο των Τίτου Πατρίκιου, Νίκου Καρούζου, Μίλτου Σαχτούρη, Τάκη Σινόπουλου και Μανόλη Αναγνωστάκη, ενώ γίνονται ειδικότερες αναφορές στην ποίηση των Άρη Αλεξάνδρου, Μιχάλη Κατσαρού, Γιάννη Δάλλα, Έκτορα Κακναβάτου, Τάσου Λειβαδίτη, Κλείτου Κύρου, Δημήτρη Παπαδίτσα και άλλων. Τα μισά σχεδόν από τα κείμενα αυτά προσεγγίζουν την περίπλοκη σχέση του λυρικού εγώ με την πραγματικότητα στο έργο μεμονωμένων ποιητών, έχοντας ως σημείο αναφοράς έννοιες και θεωρίες για το οικείο και το έτερο. Τα υπόλοιπα κείμενα εξετάζουν σε ευρύτερο πλαίσιο σημαίνουσες θεματικές περιοχές της μεταπολεμικής ποιητικής. Η τελευταία και ωριμότερη, χρονολογικά και επιστημονικά, μελέτη του βιβλίου αποτελεί το επιστέ-γασμα και το απόσταγμα των προγενέστερων, αναδεικνύοντας και ανακεφαλαιώνοντας τα κοινά στοιχεία της «ελάχιστης» ποιητικής ταυτότητας της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.